Şira, köye geleli yedi gün olmuştu. Geldiği günden beri zamanın akışı değişmiş gibiydi. Yağmurlar başlamış, köyün hemen yakınındaki kurumuş göl yeniden suyla dolmuştu. Yedi gündür aralıksız yağan yağmur, sanki gökyüzüyle yeryüzü arasında unutulmuş bir sözleşmenin yerine getirilişi gibiydi. Yağmur dindiğinde güneş açıyor, gökyüzünde çift gökkuşağı beliriyordu.

Köyün inekleri daha çok süt vermeye başlamıştı. Ekinler yeşermiş, doğa canlanmıştı. Sungur Bey, bu olanları yapılan ritüellere, edilen dualara ve geceleri tutulan nöbetlere bağlıyordu. Köydeki birlik, beraberlik ve sevgi artmıştı.“Tengri rahmetini bizden esirgemiyor,” diyordu kendi kendine.

Şira ve Ulaş, her geçen gün birbirlerine daha çok alışıyorlardı. Ulaş, Şira’ya karşı içgüdüsel bir koruma hissi geliştirirken, Şira da Ulaş’ı —yani aslında pek de tanımadığı babasını— tanımaya, anlamaya çalışıyordu. Her davranışını, her kelimesini ezberliyor, hafızasına kazımaya çalışıyordu. Ulaş onun için sadece bir baba değil, aynı zamanda merakla çözmeye çalıştığı bir bilmeceydi.

Bir gün, gölün yeniden dolduğunu duyan Şira ve Ulaş, diğer çocuklarla birlikte göl kıyısına gittiler. Gölün kenarında oynamak serbestti ama içine girmek yasaktı. Çocuklar taş sektiriyor, balıkların su yüzeyinde görünmelerini heyecanla izliyorlardı.

O sırada Ulaş, Şira’ya etraftaki faydalı bitkileri tanıtmaya başladı:

“Bak, bu ısırgan otu… Kansızlığa ve diz ağrılarına iyi gelir.Bu adaçayı, boğaz ve diş ağrılarına birebirdir.Bu da sarı kantaron... Mide sancısına, yaraların iyileşmesine ve iç sıkıntısına iyi gelir.”

Şira hayretle dinliyordu.Ne kadar çok şey biliyor… Ne kadar zeki bir babam varmış,diye düşündü.

Diğer çocuklar oyunlarına devam ederken, Ulaş şifalı otları anlatmaya devam ediyordu. Şira, onun dedesini iyi gözlemlediğini ve söylediklerini dikkatle dinlediğini fark etti. Ulaş hem dikkatli hem de olgundu. Konuşmaya başladığında insanı etkileyen bir ses tonu vardı.

Tam o sırada, göl kıyısında bir karmaşa oldu. Ağaçların arasından yaralı bir alageyikçıktı. Gözleri korkuyla doluydu, bacağından kan sızıyordu. Bağırarak yardım ister gibiydi. Çocuklar geyik etrafında toplanmış, merakla izliyordu.

Ulaş hemen harekete geçti:“Çocuklar! Uzaklaşın! Geyik ürkmesin!” diye bağırdı.

Sonra hızla yere eğilip civanperçemive sarı kantarontopladı. Üzerlerindeki toprağı üfledi, temizledi, bir taşla ezerek merhem hazırladı. Geyiğe yaklaşırken, elinde doğanın gücünü taşıyordu.

Ama o anda Şira, içinden gelen bir sese kulak verdi. Göle yürüdü. Avuçladığı suyu dikkatle taşıyarak geyiğin yanına geldi. Gözleri kapalıydı, yüzü sakindi. Suya bir niyet yüklemiş gibiydi.

Eline aldığı suyu yaraya döktü. Sonra sezgisel bir şekilde elini geyiğin yarasına koydu.

Zaman bir an için durdu. Çocukların sesleri, rüzgâr, her şey silikleşti. Şira’nın avucundan sıcak bir enerji yayılıyordu. Parlak, neredeyse görünmez bir ışıltı gibi. Geyiğin nefesi düzeldi, yarası önce duruldu, sonra kapandı. Hiç iz kalmamıştı.

Geyik bir süre sonra titreyerek ayağa kalktı. Şira’ya döndü. Başını üç kez salladı, sonra gözden kayboldu.

Ulaş şaşkınlık içindeydi.Çocuklara dönüp gülerek,“Gördünüz mü doğanın gücünü? Şifalı otlarım böyle tesirlidir,” dedi.

Ama içindeki düşünceler çok daha derindi.Bu kız… Şira… O bir yarayı elleriyle iyileştirdi. Gerçekten kimdi o?

Sungur Bey, Şira'nın gözlerine derin derin baktı… O bakışta hem geçmişin yorgunluğu hem geleceğin yükü vardı. Şira, kaybolduğunu ve köyünün uzakta olduğunu söylemişti. Elbette, daha fazlasını anlatamazdı. Ne deseydi ki? "Zamanda yolculuk yaptım ben... Senin gelecekteki torununum" mu?

Sungur Bey, Şira'nın içine kapanık hâlini anlayışla karşılıyordu.Sonuçta böyle bir dönemde çocuk olmak zordu. Erlig'in karanlık etkilerinin arttığı şu günlerde, ortalığın tehlikeli olduğunu bildiği için ona köyde bir süre kalmayı önerdi. Bu süre zarfında çevre köylere haber göndermeyi de planlıyordu.

Şira ise o kadar ketumdu ki, ne köyünün adını söylüyor, ne de anne babasının kim olduğunu belli ediyordu.Sungur Bey, bilge bir tavırla sükûnetini korudu. Onu zorlamadı. Sungur bey babacan biriydi.Çocuk yardıma muhtactı.Onu hemen kanatlarının altına aldı.Köyün en güvenilir ismi olduğu için herkes de bunun doğru oldugunu düşündü.

Sonunda Şira’yı evine götürdü. Eşi Ayana ve küçük oğulları Ulaş ile kurdukları o sıcak yuva, zamanın bile durduğu bir yer gibiydi.Şira, bu evin kapısından içeri adım attığında, kalbinin derinliklerine kadar huzurla doldu.İçeride bir ferahlık, bir sükûnet vardı... Sanki geçmişin yaraları burada sarılabilir, zaman yeniden şekillenebilirdi.

Ulaş, Şira'yı ilk gördüğünde hemen yanına koşmadı. Sessizce onu gözlemlemeyi tercih etti. Çocuk kalbinin sezgileri vardı; bu kız farklıydı, bunu hissediyordu.

Ayana ise hiç tereddüt etmeden Şira’yı bağrına bastı. İçinde  bir kız çocuğu özlemi vardı ve sanki kader, o boşluğu Şira’yla doldurmak istemişti. Geçici bile olsa, kalbindeki boşluk bir parça dolmuştu.

Bu esnada köyde dayanışma ve birlik duygusunu güçlendirmek için alışkanlıklar değişmişti. Artık tüm köylüler, yemeklerini köy meydanında birlikte yiyor, sofralarını ve erzaklarını paylaşıyorlardı. Kimde ne fazlaysa, bir başkasının ihtiyacı olan bir malzemeyle takas ediliyordu.

Sofra başında, yemekten önce ve sonra Tengri’ye dualar ediliyor, şükran sunuluyordu. Erlik Han’ın gölgesine karşı koymak için her kaçırılan çocuk adına bir ağaç dikiliyor, doğaya, havaya, suya, ateşe ve toprağa dualar okunuyordu.

Civarda yaşayan hayvanlar da unutulmuyordu. Onlara yiyecekler veriliyor, yaşam döngüsünün her halkasına sevgiyle dokunuluyordu.

Köy halkı, karanlık günlerde içindeki kandili yakmanın yollarını arıyordu. Vicdanı, merhameti büyütmek için el birliğiyle mücadele ediliyordu. Çünkü herkes biliyordu: Dışarıdaki karanlık ancak içerideki ışıkla aşılabilirdi.

Sungur Bey öfkeliydi. Zaman artık onun sabrını tüketmişti. Erlik, köyden bir çocuğu alıp götürmüştü ve hiçbir şey yapamamıştı. Bu çaresizlik içini yakarken,öfkesi her gecen saniye artıyordu.

Evine koşarcasına gitti. Davulunu aldı, sırtına kurt postunu geçirdi. Sedir ağacından yapılmış kutsal tütsüsünü de yanına aldı. Köyün biraz dışında, sessiz bir köşeye doğru gitti. Doğanın sustuğu yerde;içindeki fırtına konuşulacaktı.

Ateşi yaktı. Sedir tütsüsünü yakıp kokusunu içine çekti. Dumanlar dans ede ede göğe yükseliyordu.  Sungur Bey, sırtındaki kurt postuyla ateşin etrafında dönmeye başladı. Rüzgârla birlikte dalgalanan postu, onu dans eden bir kurda çeviriyordu. Gözleri yarı kapalıydı.İyice odaklanmiştı,ne yerdeydi ne gökte...Ne soyuttaydı,ne somutta...Araf kapılarını Sungur Bey'e açmiştı.

Ve o an geldi.

Davulunun derin sesi göğün katmanlarına doğru yankılanırken, zihni başka bir âleme doğru kaymaya başladı. Davul ritmi hızlandıkça, madde alemi silinmeye başlamıştı. Ateşin ışığı gözlerinde kaybolurken, ruhu derin bir boşluğa doğru çekiliyordu.

Dizlerinin üstüne çöktü. Gözleri açıktı ama görmüyordu. Dudakları kıpırdadı, ama kelimeler bu dünyaya ait değildi.Atalarının kullandığı ilk dilde konuşmaya başladı.  Bedeni hafifçe titredi. Önce nefesi kesildi sonra boğazı düğümlendi. Göğsünden yükselen bir hırıltıyla birlikte başını geriye attı.

Zaman durmuştu.O artık burada değildi.  Sadece atalarının gölgeleri arasında dolaşıyordu. Biri ona fısıldamaya devam ediyordu.Ses kucaklayıcı ve bilgeydi.Sungur bey o seste huzur buldu ve sakinleşti.Sanki o ses ruhunu kucakladı da sakince yeryüzüne indirdi.

Ve bir anda, derin bir nefes aldı.Gözlerini açtığında ritüel bitmişti. Ama içindekiler, öğrendikleri,gördükleri, yaşadıkları...Saniyeler içinde asırlık yol gitmişti,sanki...Tamamen kendine geldiğinde,sabırsızlandı.Acele etmeli köylüleri uyarmalıydı. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı…

Sungur Bey ter içinde köye döndü. Üzerindeki kurt postunu yavaşca yere koydu. Köy meydanında yüksekçe bir taşa çıktı, davulunu yere bıraktı ve güçlü bir sesle köylülere seslendi:

— Erlik, bizi biz yapan değerlerden uzaklaştığımızda güçlenir. Onu ortaya çıkaran, bizim karanlığımız ve bencilliğimiz.Birlik bilincinden uzaklaştığımız ve kıskançlığa düştüğümüz için o ortaya çıktı.Ona kapıyı biz açtık.

Köylüler dinliyordu.

— Atalarım bana gösterdi… Erlik, nefretin, kinin, düşmanlığın ve korkunun içimize kök salmasıyla güçlenir. Biz farkına varmadan  bu duygulara teslim olmuşuz. Kardeş kardeşe küs, komşu komşuya yabancı olmuş. Bu nedenle totemlerimiz artık koruyamıyor bizi… Çünkü içimizdeki karanlığı sürekli büyütüyoruz.

Fısıldanmalar başladı köylülerin arasında. Sungur Bey devam etti:

— Bundan sonra her gece sabaha kadar ateş yakılacak. O ateşe ardıç dalları eklenecek. Her gece, ateşin başında biri benimle nöbet tutacak. Ben de davulumu — tugramı — sabaha kadar hiç çalmadığım bir tonda çalacağım. Davulun üzerine eklemem gereken çeşitli totemler gösterildi.Bunları hazırlayacağım.

Bir an durdu. Son sözleri adeta bir yemin gibiydi:

— Herkes artık çoğunluğu düşünerek hareket edecek. İçimizdeki ışığı büyütmek zorundayız. Unutmayın: Ortak sıkıntılar insanları birleştirir. Artık hiçbirimiz yalnız değiliz. Bu savaşı sadece kendimiz için değil, hepimiz için vereceğiz.İçimizdeki iyiliği büyütmeden bu savaşı kazanmamız ımkansız.

Sözleri bittiğinde derin bir nefes aldı. Kalabalık, suskun ama gözlerinde bir rehberle ona bakıyordu.

Tam o sırada gözü, köylülerin arasında küçük bir kıza ilişti . Onu daha önce hiç görmemişti. Gözlerin  ne kadar da farklı bakıyordu. Üzerindeki kıyafet bu köyden değildi. Usulca yanına yaklaştı.

— Senin adın ne küçük kız? diye sordu.

Kızın başını kaldırdı, tatlı bir gülümsemeyle fısıldadı:

— Benim adım Şira...

Dışarıdan domuz sesleri duyuluyordu...

İnlemeyle homurtu arasında gidip gelen bu sesler, gecenin sessizliğini yırtıyor, kulaklara sanki derinlerden gelen bir uyarı gibi çarpıyordu. Sanki sürü halinde değil, tek bir canavarmış gibi birleşmişlerdi. Her birinin ayak sesi, öfkeyle çarpıyor; yere her bastıklarında zemin hafifçe titriyordu.Evler sanki yorgun birer nefes alıyor gibi insanları içine çekiliyordu…

Tek tek evlerin kapısını açıyorlardı.Kapıların gıcırtısı, ölü bir kuşun kanat çırpışı gibi zavallı ve çaresizdi.İçerde insanın olup olmadığını anlamaya çalışıyorlardı.Evlerin içindeki hava, yoğun bir korkuyla doluydu. İnsanlar, evlerinin altına kazdıkları daracık mahzenlerde, soğuk taş duvarlara saklanmış halde bekliyorlardı. Nefes almaya çalışırken bile korkuyorlardı…Karanlık, sadece dışarıda değil; içeride, insanların yüreğinde de geziniyordu.

İşte o gece olmuştu.Dokuz günde bir, Tamagaçılırdı...Yeraltının o derin, kemikli çukuru.Ve Erlik krallığından çıkardı...Ay bu gecelerde saklanır, rüzgar susar, ağaçlar bile kımıldamayı bırakırdı. Çünkü yer, Erlik'in adımlarıyla sallanırdı…

Beslenmesi gerekiyordu.Ve Erlik'i güçlü kılan tek şey vardı: çocuk eti.Taze, korkuyla yoğrulmuş, umutla dolmuş ama henüz hayatı tam tanımamış bir ruhun taşıdığı beden. Onun gücü, işte buradaydı...

Eğer halk ona kurban verirse, Erlik'in yere çıkışı ertelenirdi.Geçici bir rahatlık. Sadece biraz daha zaman…

Bu gece şans Erlik'ten yanaydı…Bir çocuğun sırtına almış, hızla  uzaklaşıyordu...

Çocuk panikten mahzene inememişti.Evin içindeki sandığa gizlenmişti.Domuzlar kokusunu hemen almiştı...Buda onun yakalanmasına neden olmuştu.

Annesi ve babası, çaresizlikten onu kurtarmak için çabalasalar da, her şey nafileydi. Erlik domuzlarıyla birlikte, saniyeleriçinde yer altına inivermişti. ..Ailesi onun arkasından bakakalmıştı...

Herkes kulaklarını dikmiş dinliyordu;  ne olduğunu anlamaları için sadece dinlemekle yetiniyorlardı...Herkes gizlendikleri yerlerde donup kalmıştı...

Bir süre daha dinlediler...Sessizlikten gittiğini anlayınca evlerınden cıktılar...Şira da onu apar topar saklayan kadınla beraber köylülerin yanına geldi.

Evinden en son çıkan kişi Köyün Kam'ı Sungur Bey'di.Sungur Bey, babayiğit, orta boylu, esmer, güçlü ve bilge bir adamdı… Kam, insanların hepsini topladı ve sert bir şekilde sözlerine başladı:“Bu düzen, bu şekilde devam edemez. Geleceğimiz olan çocuklarımızı bir bir kaybedıyoruz.Bir çıkar yol bulmak için, atalarımın ruhlarıyla konuşup geleceğim”...

Şira, bu sözleri duyunca iyice şaşırmıştı. O ses… O ses dedesininsesiydi…Neden buradayım? Neden bir  Kam olduğunu şimdi öğreniyorum?

Şira adeta bir bilinmezlik kuyusuna düşmüştü…Dedesinin genç halinden birkez daha anladı ki zamanda geriye gitmişti...

devam edecek…

Işık Nerede Başlar?

Bazı çocuklar farklıdır.Bu Dünya'ya fark yaratmaya gelirler. Ayak izleri toprağa değil, yıldız tozuna basar. Onlar, gökyüzünün en uzak köşelerinden, sadece karanlık büyüdüğünde gelen mesajlardır. İşte bu hikâye, o çocuklardan birinden  Şira’danbahsediyor...

Bu bir savaş hikâyesi değil.

Bu, içimizdeki savaşın yankısı.Nefretle, korkuyla, kıskançlıkla beslenen bir varlık: Erlik…Ve ona karşı, sesin ve sevginin gücüne inanan bir Kam: Sungur Bey...

Bir köy...Totemlerin koruyamadığı, insanların birbirine sırt çevirdiği bir yer...Ama hâlâ umudu taşıyan bir kız çocuğu var: Şira.Yıldızların göğsünde taşıdığı sırlarla, karanlığı delmeye gelen bir parıltı.

Bu hikâyeyi okurken, bir masalın içinde değil, belki de kendi iç yolculuğunuzun kıyısında bulacaksınız kendinizi. Çünkü bu sadece Şira’nın değil, hepimizin hikâyesi.

Ve belki de, en karanlık geceyi delen ışık, bir çocuğun adımlarıyla gelir.Hazırsanız, yıldızlara giden yol, burada başlıyor...